ครั้งหนึ่งในกรุงราชคฤห์  แคว้นมคธ  ได้เกิดอหิวาตกโรคอย่างรุนแรง  ทั้งสัตว์และมนุษย์ล้มตายเป็นจำนวนมาก  มีครอบครัวของเศรษฐีครอบครัวหนึ่งได้ถูกโรคดังกล่าวคุกคามด้วย  เศรษฐีทราบดีว่าโรคนี้เป็นโรคร้ายแรงและแพร่กระจายติดต่อกันง่าย  วันหนึ่งเขาและครอบครัวอาจติดต่อโรคนี้ได้  เขาจึงนำทรัพย์จำนวน ๔0 โกฏิ ( ประมาณ ๔00 ล้าน )  ก่อนตายบิดาของกุมภโฆสกได้บอกที่ซ่อนขุมทรัพย์แก่เขาและเเนะให้หนีไปก่อนภายหลังจึงค่อยมาขุดขุมทรัพย์เอาไปใช้สอย  กุมภโฆสกได้หนีออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น และก็กลับมาที่เมืองนี้อีกครั้งก็ไม่มีใครที่จำความได้ครั้นว่าจะไปขุดขุมทรัพย์ขึ้นมา ก็เกรงจะเป็นอันตรายแก่ตัวเอง  จึงปลอมตัวแต่งกายแบบกรรมกร  แล้วเที่ยวออกหางานทำตามบ้าน  วันหนึ่งพระเจ้าพิมพิสารกษัตริย์แห่งแคว้นมคธผู้มีความเชี่ยวชาญพิเศษในการฟังและเข้าใจเสียงสรรพสัตว์นานาชนิด  ก็ได้ยินเสียงของกุมภโฆสกเข้าก็รับสั่งว่า  นั่นเป็นเสียงของคนรวย สนมคนหนึ่งได้ยินก็อยากรู้ต้องการทดสอบว่าจริงหรือไม่ ก็กลับมารายงานว่า นั่นมิใชคนร่ำรวย โดยรับปากว่าถ้าเป็นความจริงก็จะนำทรัพย์มาให้จนได้  พระสนมไค้ใช้อุบายไปขออาศัยอยู่กับกุมภโฆสก  และวางแผนยัดเยียดให้ลูกสาวใช้มายาต่างๆ ยั่วยวน จนกุมภโฆสก ได้เสียกันกับลูกสาวของหญิงคนนั้น หลังจากนั้นพระสนมก็ให้ออกพระราชโองการว่าให้จัดมหรสพโดยให้ทุกครัวเรือนบริจาคเงินตามที่ต้องการมาให้ได้ ดั้งนั้นจึงต้องจำใจขุดสมบัติของบิดา พระสนมจึงส่งเงินจำนวนดังกว่าวเขาไปในวัง ต่อมาไม่นานมีราชบุรุษมาตามกุมภโฆสกเข้าเฝ้าพระเจ้าพิมพิสารตรัสถามว่า “ เพราะเหตุใดเจ้าจึงปกปิดทรัพย์เป็นจำนวนมากไว้  เอาออกมใช้สอยทีละน้อยเท่านั้น ” กุมภโฆสกกราบทูลว่า “ ข้าพเจ้าเป็นคนกำพร้า  ไม่มีที่พึ่ง  พระเจ้าข้า ”  พระเจ้าพิมพิสารจึงขอรับเป็นที่พึ่งของกุมภโฆสกและให้ดำรงอยู่ในตำแหน่งเศรษฐี  และยังทรงเป็นเจ้าภาพจัดการสมรสให้แก่กุมภโฆสกกับบุตรีของหญิงนั้นอีกด้วย