เศรษฐกิจพอเพียง
หน้าแรก
โรงเรียนสายน้ำผึ้ง ในพระอุปถัมภ์ ฯ
กลุ่มสาระสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรม
สารบัญ
 
โครงสร้างของเศรษฐกิจไทย
หน่วยที่ 4 เศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาเศรษฐกิจของไทย  
  การพัฒนาที่ยั่งยืน Sustainable Development Goals: SDGs  
             องค์การสหประชาชาติได้มีการประชุมสุดยอดที่เรียกว่า Millennium Summit ขึ้น ในการประชุมครั้งนั้น ประเทศสมาชิกได้มีการร่วมรับรองเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ หรือ Millennium Development Goals หรือ MDGs โดยมีตั้งเป้าหมาย 8 เป้าหมาย เพื่อเสริมสร้างมาตรฐานชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน โดยตั้งเป้าว่า ในปี ค.ศ. 2015 การแก้ปัญหาจะบรรลุผลสำเร็จ   อาทิ  
           ด้านความยากจนและความอดอยาก จะลดจำนวนคนจนและจำนวนคนอดอยากหิวโหยให้ได้ครึ่งหนึ่ง  
           ด้านการศึกษาเด็กทุกคนในโลกมีการศึกษาอย่างน้อยขั้นประถ  
           ด้านสุขภาพการต่อสู้กับโรคระบาดจะลดจำนวนคนติดโรคเอดส์ลงครึ่งหนึ่ง เป็นต้น  
     
  ผลการพัฒนาในช่วงเวลาดังกล่าวทำให้ปัญหาในแต่ละด้านมีแนวโน้มลดลง แต่ยังมิได้บรรลุเป้าหมายอย่างแท้จริง  
     
 

ความหมายของการพัฒนาเศรษฐกิจ
               การพัฒนาเศรษฐกิจ (Economics Development) หมายถึง การพัฒนาที่ตอบสนองความต้องการของคน ในยุกปัจจุบัน เป็นกระบวนการที่ก่อให้เกิด ความเจริญทางเศรษฐกิจโดยสม่ำเสมอและต่อเนื่องเป็นระยะเวลายาวนาน พอที่จะทำให้เกิดการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงสภาพทางสังคมและยกระดับการดำรงชีพของประเทศให้สูงขึ้น เกิดการเพิ่มขึ้นของรายได้ที่แท้จริงต่อบุคคล (per capita real income) ตลอดระยะเวลายาวนานเพื่อให้มาตรฐานความเป็นอยู่ของประชาชนส่วนใหญ่ดีขึ้นกว่าเดิม การกระจายรายได้เป็นไปอย่างเสมอภาค ประชาชนส่วนใหญ่ได้รับประโยชน์จากรายได้ที่เพิ่มขึ้นอย่างเท่าเทียมกัน การพัฒนาเศรษฐกิจประกอบด้วยองค์ประกอบ 3 อย่างคือ

 
     
           1. มีความเจริญทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นในระดับสูง
 
           2. ความเจริญทางเศรษฐกิจสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง  
           3. มีการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างทางสังคมที่เหมาะสม  
      
           นอกจากจะพิจารณาด้านความเจริญทางเศรษฐกิจยังพิจารณาการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมด้านอื่นๆ ด้วยการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นการวิเคราะห์ในระยะยาวที่มุ่งให้อุปทานรวม (Aggregate Supply) สูงขึ้น เพิ่มประสิทธิภาพการผลิตเพื่อให้ผลผลิตในระบบเศรษฐกิจสูงขึ้น โดยมีการใช้ทรัพยากรและการจ้างงานภายในประเทศเพิ่มขึ้น เกิดความสมดุลย์ระหว่างกิจกรรมทางเศรษฐศาสตร์และทรัพยากรโดยให้สอดคล้องกับกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ เพื่อให้มนุษย์อยู่ดีกินดีในปัจจุบันและอนาคต  
     
  โครงสร้างทางเศรษฐกิจ  
     
  โครงสร้างทางเศรษฐกิจ หมายถึง ส่วนประกอบที่สำคัญทางเศรษฐกิจของประเทศ แบ่งได้ 3 ส่วนคือ
1. การผลิตและการบริการ
2. ตลาดสินค้าและบริการ
3. ปัจจัยการผลิตและการจำแนกแจกจ่ายผลผลิต แยกพิจารณาในแต่ละส่วนได้ดังนี้
 
      
  โครงสร้างการผลิต หมายถึง การผลิตสินค้าและบริการจำแนกตามโครงสร้างการผลิตโดยใช้บัญชีผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศของประเทศ แบ่งได้ 11 สาขาการผลิต คือ  
          1. สาขาเกษตรกรรม  
          2. สาขาอุตสาหกรรมการผลิต  
          3. สาขาเหมืองแร่  
          4. สาขาก่อสร้าง  
          5. สาขาการไฟฟ้าและประปา  
          6 สาขาการคมนาคมและขนส่ง  
          7. สาขาค้าปลีกและค้าส่ง  
          8. สาขาการธนาคารและประกันภัย  
          9. สาขาที่อยู่อาศัย  
        10. สาขาการบริหารราชการ  
        11. สาขาบริการ  
     
 

            โครงสร้างตลาดสินค้าและบริการ แบ่งได้ 2 ตลาดคือ ตลาดภายในประเทศและตลาดต่างประเทศ ผลผลิตที่ผลิตขึ้นได้ส่วนหนึ่งใช้บริโภคภายในประเทศและที่เหลือส่งออกไปยังตลาดต่างประเทศ อย่างไรก็ตาม มีผลผลิตหลายชนิดที่ผลิตขึ้นมาแล้วอาศัยตลาดต่างประเทศเป็นหลัก เช่น ตลาดยุโรปเป็นตลาดหลักของผลิตภัณฑ์มันสำปะหลัง ตลาดเอเชียเป็นตลาดข้าวที่สำคัญของไทย

 
     
 

            โครงสร้างของปัจจัยการผลิตและการจำแนกแจกจ่ายผลผลิต ประชากรไทยส่วนใหญ่อยู่ในภาคเกษตรกรรม ดังนั้น ที่ดินจึงเป็นปัจจัยการผลิตที่สำคัญ ส่วนในสาขาอุตสาหกรรมและบริการ ปัจจัยทุนและเทคโนโลยีมีบทบาทมากขึ้น โครงสร้างรายได้นั้นแรงงานภายในประเทศมาจากค่าตอบแทนของแรงงานและการประกอบที่มิใช่นิติบุคคล

 
     
  ความแตกต่างระหว่างความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาเศรษฐกิจ  
 

            ความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ หมายถึง การขยายกำลังการผลิตสินค้าและบริการโดยเพิ่มปริมาณและคุณภาพของทรัพยากร ปัจจัยการผลิต และประสิทธิภาพในการผลิตซึ่งมีผลทำให้ผลิตภัณฑ์ประชาชาติเบื้องต้น (real GNP) และรายได้ที่แท้จริงต่อบุคคล (real GNP per capita) สูงขึ้น ส่วนการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นกระบวนการที่ก่อให้เกิดความจำเริญทางเศรษฐกิจโดยสม่ำเสมอและเป็นเวลานาน ทำให้รายได้ที่แท้จริงต่อบุคคลสูงขึ้นและมีการกระจายรายได้อย่างเสมอภาค ประชาชนส่วนใหญ่ได้รับประโยชน์จากรายได้ที่เพิ่มขึ้นอย่างเท่าเทียมกัน ดำรงชีวิตได้อย่างสบาย มีคุณค่าและอิสรภาพในด้านต่างๆ รวมถึงการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจ สังคม ระบบการเมือง  ทัศนคติ การบริหาร การศึกษาและค่านิยมทางสังคมให้เหมาะสม จะเห็นได้ว่า ความจำเริญเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาเศรษฐกิจเท่านั้น หรืออัตราความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ (GNP Growth Rate) เป็นเครื่องวัดการพัฒนาเศรษฐกิจ

 
     
  ความจำเป็นในการพัฒนาเศรษฐกิจ  
            เป้าหมายในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมคือ การที่ประชาชนมีรายได้และมาตรฐานการครองชีพที่สูงขึ้น มีการกระจายรายได้ดี การมีงานทำ มีการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและการควบคุมการเกิดมลภาวะ เพื่อนำไปสู่การพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมที่มีคุณภาพและยั่งยืน แต่ทรัพยากรมีจำกัดต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด มีประสิทธิภาพมากที่สุด มีการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้มีคุณภาพและเพียงพอต่อพัฒนาประเทศ  
     
 

             การเพิ่มขึ้นของประชากรในอัตราสูงไม่เป็นผลดีต่อการพัฒนาประเทศเพราะจะไม่สอดคล้องกับทรัพยากรธรรมชาติของประเทศ ที่มีอยู่และเกิดการว่างงานขึ้น นอกจากนั้นผลผลิตเฉลี่ยต่อคนลดลงเพราะทรัพยากรและผลผลิตขยายตัวไม่ทัน

 
     
  ตัวชี้วัดการเจริญเติบโตและการพัฒนาเศรษฐกิจ  
 

          การวัดการเจริญเติบโตและการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศไม่มีตัวชี้วัดใดที่สมบูรณ์ ต้องใช้ตัวชี้วัดหลายชนิดร่วมกัน อาทิ ตัวชี้วัดรายได้ที่แท้จริงต่อบุคคลแสดงถึงการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและความสามารถในการผลิตของบุคคล แต่ไม่ได้แสดงถึงสภาพความเป็นอยู่ของประชาขนในด้านอื่นๆ ดังนั้น    ในการพิจารณาต้องใช้ชี้วัดอื่นประกอบด้วย เช่น การค้าการลงทุน ดุลการค้าระหว่างประเทศ อัตราการเพิ่มของประชากร อัตราการไม่รู้หนังสือ การสาธารณะสุข คุณภาพประชากร ปัญหาสังคมและการเกิดอาชญากรรม เป็นต้น

 
     
  จุดมุ่งหมายของการพัฒนาเศรษฐกิจ  
  รัฐบาลของทุกประเทศในโลกนี้ต้องการยกระดับการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศให้สูงขึ้น ประเทศที่พัฒนาแล้วต้องการรักษามาตรฐานการครองชีพที่ดีและความมั่งคั่งของประเทศไว้ ประเทศกำลังพัฒนาต้องการยกระดับมาตรฐานการครองชีพของประชาชนและเพิ่มความมั่งคั่งของประเทศให้เทียบเท่าประเทศที่พัฒนาแล้ว สามารถสรุปถึงจุดมุ่งหมายการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศได้ดังนี้  
     
 

          เพื่อให้รายได้ประชาชาติของประเทศเพิ่มขึ้น โดยใช้มาตรการและนโยบายต่างๆ ส่งเสริมการออม การลงทุน การผลิต ซึ่งแสดงถึง สภาพความเป็นอยู่และฐานะทางเศรษฐกิจของประชาชนในประเทศที่ดีขึ้น   

 
     
            เพื่อให้การจ้างงานอยู่ในระดับสูง การว่างงานจะเกิดผลกระทบต่อเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ ดังนั้น รัฐบาลต้องหาวิธีการส่งเสริมการลงทุนในประเทศเพื่อให้เกิดการจ้างงาน ประชาชนในประเทศมีงานทำ กระตุ้นการบริโภคและการลงทุนภายในประเทศ
 
     
            การสร้างและรักษาเสถียรภาพระดับราคาสินค้าในประเทศ หมายถึง การควบคุมภาวะเงินเฟ้อภายในประเทศให้อยู่ในระดับที่เหมาะสม เนื่องจากประชากรที่เพิ่มขึ้นส่งผลให้ระบบเศรษฐกิจของประเทศขยายตัว ปริมาณเงินหมุนเวียนเพิ่มขึ้น โอกาสที่จะเกิดเงินเฟ้อภายในประเทศสูง รัฐบาลจึงต้องหาวิธีควบคุมภาวะเงินเฟ้อโดยใช้นโยบายการเงินและการคลัง 
 
     
            กระจายรายได้อย่างทั่วถึงและเป็นธรรม เมื่อการพัฒนาเศรษฐกิจเจริญเติบโตเต็มที่แต่ผลของการพัฒนาไม่กระจายสู่คนหมู่มาก ถือว่าเป็นการพัฒนาเศรษฐกิจที่ไม่สมบูรณ์ ต้องมีการกระจายรายได้ กระจายความมั่งคั่งสู่ประชาชนภายในประเทศให้เท่าเทียมกัน เพื่อให้ช่องว่างของรายได้น้อยลง  
     
     
Copyright By : Chalengsak Chuaorrawan Sainampeung School
186 Sukhumwit 22 Sukhumwit RD Khlongtoei Khlongtoei Bangkok Thailand
e-mail address : chalengsak.ch@hotmail.com
Tel; 089-200-7752 mobile
http://www.sainampeung.ac.th